Om det å bry seg, og om å bry seg...

Gråbleik i andletet og med den tunge skulesekken på ryggen, vakla ho ut frå legekontoret. Ho tykte ho kjende det nyfikne blikket til den effektive legesekretæren i nakken i det døra slo i bak henne. Maiken brydde seg ikkje om henne nett no. Ho kunne nok tenkje sitt, ho som berre visste om «gravi-testen». Ho hadde ikkje fare stille fram om den, nei! Maiken hadde nok vore viss i si sak i eit par veker, minst, men det var likevel audmjukande å få det positive svaret nærast ropt ut i venterommet. Og legen hadde sagt at ho måtte søkje allereie etter helga om ho ikkje ville bere det fram. Visst ville ho, men kunne ho? Eller ville ho ikkje innerst inne? Gjorde det henne til eit ondt menneske? Maiken visste ikkje. Ho visste berre at ho kjende seg aleine. Heilt aleine.

Ho dreiv planlaust rundt i bygatene. Subba med føtene langs den våte, mørke asfalten. Såg små bekkar av regnvatn renne mellom brosteinane. Kvar ho enn snudde seg, såg ho lukkelege par med barnevogner. Livet var urettvist! Ho hadde ingen ting att no. Heim til foreldra sine kunne ho heller ikkje fare. Ikkje denne gongen. Bygdefolket skulle nok få vatn på mølla då. Atter ein gong. Bygda hadde mest kokt då Maiken flytta heimatt sist. Ho tykte ho høyrde dei: «Tenk, kome heim på den måten, berre for å føde ein lausunge. Og foreldra og folketrygda må betale alt!» Og no hadde foreldra hennar ansvaret for barnet medan ho gjekk på skule i byen. Dei to var for gode for dette. Ho kunne slett ikkje fare heim og fortelje korleis ho hadde stelt seg. Dette måtte ho klare aleine. Heilt aleine.

Andletet hennar var som stivna i den bitre, gråbleike maska. Håret låg kleistra nedover hovudet, som om dei grå skyene hadde glatta det ned med makt. Ho ensa ingen ting. Merka slett ikkje at ho hadde gått ut av sentrum og ned mot kaiene. Ho lyfta blikket fyrst då ho kjende lukta frå fiskebåtane. Ei av kaiene strekte seg som ein molo, langt utover sjøen. Heilt der ute var det ingen båtar å sjå. Ho ville ut dit, ho trong å vere aleine med dei tunge tankane. Ville ikkje at nokon kjende skulle råke på henne akkurat no og bry seg. Ho trakka uvørdent i veg, over garn og mellom blåser. Ingen brydde seg om ho. Ikkje ein gong barnefaren. Han hadde tala så vent om heim og familie og arbeid på land. Han hadde vore flittig til å vitje henne på hybelen når båten var inne. Men det var berre no i haust at dei hadde vore saman på det viset. Fyrst då hadde ho stola nok på han til å ta draumane deira på alvor. Så vart det berre draumar.

Ho sette seg ned heilt ute på ytste kanten, med beina dinglande utfor kaia. Let den friske sjølufta fylle lungene i eit djupt sukk, medan ho levde om att dei tre små minutta som hadde slite fotfestet unna. Ho hadde ringt til han på båten. Ville fortelje han at det var mogleg at familieplanane vart framskunda noko. Ho hadde trudd han ville verte glad, når berre den fyrste kippen hadde lagt seg. Men svaret ho hadde fått, skulle ho aldri gløyme. Han hadde allereie hus, kone og to born ein annan stad i landet. Han hadde hatt det moro, men no måtte ho klare seg aleine. Heilt aleine.

Ho var glad at ho var i byen no. I heimbygda hadde dei nok undra seg og laga historier om dei hadde sett henne slik. Dei skulle no bry seg med alt! Men i ein by plaga det ingen om ho sat her. Nokon hadde vel sett henne, men ingen brydde seg. Ho sukka tungt enno ein gong. Ho kunne ikkje tenkje seg å ta abort. Men ho kunne heller ikkje tenkje seg å sitje aleine med to born no når ho nett hadde teke til på ei mangeårig utdanning. Det var vanskeleg, ho kunne ikkje tenkje klart. Ho vart sitjande og tenkje på den vesle, vakre ungen ho hadde der heime. Tenk om ho ikkje hadde bore fram den gongen! Nei, tanken var utenkjeleg…

Brått kjende ho ei grov neve på aksla. «Du har vel ikkje tenkt å hoppe?» Han såg ottefull på henne. Ho kvapp til, hadde vore så oppteken i eigne tankar at ho ikkje hadde ensa den unge fiskaren. «Eg såg at du gjekk forbi i stad… Eh… Eg skulle vel ikkje bry meg, men…» Han stansa midt i setninga. Så hjalp han henne å ta av den tunge sekken og sette seg ned ved sida hennar. Ho smilte bleikt, men tappert mot han. «Nei, eg hadde nok ikkje tenkt på å hoppe. Men eh… Takk for at du brydde deg!» Så kom tårene. Brått og mange. Men no hadde ho ei aksel som brydde seg til å gråte dei på…

Voggevise for Amandus

Vesle Amandus, Tante sin skatt

no er dagen over, snart så er det natt.

Sola ho legg seg i all sin fargeprakt

og den vesle mann i månen han sit og helde vakt.

Kvar og ein ei stjerne på himmelen har fått

di stjerne passar på deg slik at du kan sove godt.

Når natta er omme og sola atter gryr

du vaknar frisk og opplagt, klar for nye eventyr!

Kvardagsenglar

Det har brått blitt ein mote-ting å tru på englar. For ikkje lenge sidan vart du rekna som fanatiker eller skrulle om du skulle nevne at du har prata med englar. Men så kom prinsessa på fjernsyn og sa at ho snakka med englar. Og ho hadde jamvel oppretta ein skule der vanlege folk kunne lære å prate med sine englar. Og då vart det litt enklare å innrømme at ein hadde sett desse fantastiske vesena. Eg har ikkje noko imot desse englane, tvert om! Men eg er litt redd for at vi vil henge oss så mykje opp i denne formen for englar at vi ikkje gjenkjenner kvardagsenglane våre....

Eg er av dei heldige som er klar over englane rundt meg. Det er ikkje snakk om fanatisk tru eller overutvikla fantasi. Desse englane er ekte. Det kan vere heilt uventa i kvardagen. Som ein morsk, gammal mann frå nabogarden som køyrer deg heim frå butikken den dagen du hadde handla ekstra mykje. Eller eit menneske du ikkje har prata med på lang tid, og som ringer til deg når du treng det mest. Eller ein fysioterapaut som legg litt ekstra innsats i jobben sin og faktisk ser ut til å forstå kva du seier. Men ein må heller ikkje gløyme dei som er der heile tida, og som ein av og til tek for gitt. Eksempla og englane er nesten uråd å telle. Dei er her i form av familie, venner, grannar og framande. Vanlege folk. Og likevel kallar eg dei englane mine.

Eg er klar over at ingen vanlege folk kan gå rundt å vere englar heile tida. Eg kan heller ikkje det. Det er difor det er så bra at alle kan ta litt av oppgåva. Så kan eg vere engel for andre når dei måtte trenge det. Eg kan ikkje utrette mirakel, og forventar heller ikkje at andre skal gjere det. Men det er ofte ikkje så mykje som skal til. Det held at ein tek seg tid til å lytte til nokon som treng det. At ein kan smile til ein som ikkje ser glad ut. At ein kan rekke ut ei hjelpande hand av og til. Rett og slett vere medmenneske... og kvardagsengel....

-Sylja.

Ord...

Vi har visst brukt ord

alt for lenge no.

Vi har brukt alle dei fine orda

alle dei mjuke orda

og alle dei vare orda og.

No er det visst berre dei harde orda

dei vonde og sinte orda att.

Men dei er framleis betre

enn dei praktiske orda

og alle dei tome orda

som ofte kjem heilt til sist

...og slik står vi...

Musikken har stilna

kvelden var fin

men no har alle dei andre

gått kvar til sitt

aleine eller to og to

Vi to er aleine att

står midt på golvet

og druknar i

den andre sine auge

Du kjem mot meg

tek rundt meg

Eg held deg fast, fast

og gøymer andletet

i den mjuke halsgropa di

dreg inn lukta av deg

Du løsnar litt på grepet

legg panna di mot mi

ser i mine auge att

lenge

ein svett hårlokk

kilar meg ved tinningen

ei tåre trillar nedover kinnet mitt

du løftar handa og stryk den vekk

ikkje gråt, seier du

men eg ser at du og

er blank i augene

og slik står vi

og kjenner at vi er

og veit

at vi aldri kan verte

eg snur meg brått

og ruslar heim

aleine

Sjelefrende, ferdamann...

Sjelefrende, ferdamann,

sei meg kven eg er

du er den i verda her

som ser meg som eg er

Sjelefrende, ferdamann,

i alle desse år

har du trufast flytta med meg

kvar gong vinter gjekk mot vår

Sjelefrende, ferdamann,

du veit alltid kvar eg er

sjølv når eg ikkje ser deg

kan eg kjenne at du er nær

Sjelefrende, ferdamann,

tak mi skjelvande hand

hald den trygt i neven din

til vi atter kvile kan

Sjelefrende, ferdamann,

kvar går vegen no?

Kvar kan vi to fare?

Kvar kan vi finne ro?

Sjelefrende, ferdamann,

no er eg trøytt og sliten

ver snill å vake du

for eg kjenner meg så liten

Stjerneskattar

Eg drøymer meg vekk og kikar på månen

som gløder der oppe i haustklåre natt

og tenkjer at kvar ei stjerne som blenkjer

står for ein mottatt eller uopna skatt

mange kan eg hugse i farta

andre har eg allereie gløymt

men dei som blenkjar størst og klårast

har eg i mitt hjarte gøymt

og dei som enno ikkje er opna

kan eg ønske og drømme om

dei vil kome som kjærkomne glimt

og gje meg glede og pusterom

og brått slår det i meg ein tanke

som eg veit eg må halda på

det er sjølvsagt når alt er som mørkast

at stjernene vil vere lettast å sjå!