Vi har visst brukt ord
alt for lenge no.
Vi har brukt alle dei fine orda
alle dei mjuke orda
og alle dei vare orda og.
No er det visst berre dei harde orda
dei vonde og sinte orda att.
Men dei er framleis betre
enn dei praktiske orda
og alle dei tome orda
som ofte kjem heilt til sist
Musikken har stilna
kvelden var fin
men no har alle dei andre
gått kvar til sitt
aleine eller to og to
Vi to er aleine att
står midt på golvet
og druknar i
den andre sine auge
Du kjem mot meg
tek rundt meg
Eg held deg fast, fast
og gøymer andletet
i den mjuke halsgropa di
dreg inn lukta av deg
Du løsnar litt på grepet
legg panna di mot mi
ser i mine auge att
lenge
ein svett hårlokk
kilar meg ved tinningen
ei tåre trillar nedover kinnet mitt
du løftar handa og stryk den vekk
ikkje gråt, seier du
men eg ser at du og
er blank i augene
og slik står vi
og kjenner at vi er
og veit
at vi aldri kan verte
eg snur meg brått
og ruslar heim
aleine
Sjelefrende, ferdamann,
sei meg kven eg er
du er den i verda her
som ser meg som eg er
Sjelefrende, ferdamann,
i alle desse år
har du trufast flytta med meg
kvar gong vinter gjekk mot vår
Sjelefrende, ferdamann,
du veit alltid kvar eg er
sjølv når eg ikkje ser deg
kan eg kjenne at du er nær
Sjelefrende, ferdamann,
tak mi skjelvande hand
hald den trygt i neven din
til vi atter kvile kan
Sjelefrende, ferdamann,
kvar går vegen no?
Kvar kan vi to fare?
Kvar kan vi finne ro?
Sjelefrende, ferdamann,
no er eg trøytt og sliten
ver snill å vake du
for eg kjenner meg så liten
Eg drøymer meg vekk og kikar på månen
som gløder der oppe i haustklåre natt
og tenkjer at kvar ei stjerne som blenkjer
står for ein mottatt eller uopna skatt
mange kan eg hugse i farta
andre har eg allereie gløymt
men dei som blenkjar størst og klårast
har eg i mitt hjarte gøymt
og dei som enno ikkje er opna
kan eg ønske og drømme om
dei vil kome som kjærkomne glimt
og gje meg glede og pusterom
og brått slår det i meg ein tanke
som eg veit eg må halda på
det er sjølvsagt når alt er som mørkast
at stjernene vil vere lettast å sjå!
