Eg drøymer meg vekk og kikar på månen
som gløder der oppe i haustklåre natt
og tenkjer at kvar ei stjerne som blenkjer
står for ein mottatt eller uopna skatt
mange kan eg hugse i farta
andre har eg allereie gløymt
men dei som blenkjar størst og klårast
har eg i mitt hjarte gøymt
og dei som enno ikkje er opna
kan eg ønske og drømme om
dei vil kome som kjærkomne glimt
og gje meg glede og pusterom
og brått slår det i meg ein tanke
som eg veit eg må halda på
det er sjølvsagt når alt er som mørkast
at stjernene vil vere lettast å sjå!
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar